Trump, yakın zamanda bir fikir ortaya attı: ipotekler 30 yıl yerine 50 yıla yayılırsa ne olur? Onun önerisi? Bu, konutları daha uygun hale getirebilir. Eleştirmenler hemen saldırıya geçti ve bunu kısa görüşlülük olarak adlandırdı.

Ama işin aslı şu—o teklifte gerçekten bir değer var mıydı? Daha uzun kredi süreleri, daha küçük aylık ödemeler anlamına geliyor, bu doğru. Bu, bugünün acımasız konut maliyetleri içinde boğulmuş alıcılar için kapıları açabilir. Ancak, karşılığında zor bir bedel var: on yıllarca daha fazla faiz, kabaran toplam borç ve potansiyel olarak aileleri sürekli ödeme döngülerine hapseden bir durum.

Konut krizi yeni değil. Fiyatlar fırlarken, maaşlar sabit kaldı. Genç alıcılar imkansız engellerle karşılaşıyor. Bu nedenle, biri alışılmadık çözümler önerdiğinde—hatta tartışmalı olanlar—gerekli bir tartışma başlatıyor. Belki 50 yıllık ipotekler cevap değil. Belki bunlar daha derin yapısal sorunların bir belirtisi: imar yasaları, sınırlı arz, spekülatif yatırımların piyasaları çarpıtması.

Nedir bu netlik? Geçici çözümler yeterli olmayacak. Sistematik reformlara ihtiyacımız var. Ama kutunun dışındaki her fikri tamamen reddetmek? Bu, konuşmayı başlamadan kapatır. Uygun fiyat kabusu, cesur düşünmeyi gerektiriyor, bazı öneriler hedefi tutturmasa bile.