Bu akşam biraz içki içtim, uzun süre yalnız oturdum, birçok şeyi düşündüm, başımı eğince gözyaşlarım döküldü. Aniden fark ettim ki, pek arkadaşım yok, kalbim bir anda boşaldı. Meğ ne kadar yalnızmışım, geniş insan denizinde nihayet sadece ben varım. Bir anlık bir anda, tüm acılar kalbime doldu, söyleyecek bir şeyim yoktu, sadece içimde bir tıkanıklık vardı, en çaresiz anımda, hiçbir şeyim olmadığını fark ettim, hayatın sıradanlığı içimi dökerken, yutunca boğazımı yaktı, her türlü kırgınlık içime dolarken, dilimin ucunda yine de değersiz buldum. Hayat işte böyle, hem üzgün hem de zor bir olgunlar dünyası, mutluluk dışında her şey gerçek. Geldiğim yolculukta tökezleyerek ilerledim, eski gururumu kaybettim, eski halimi de kaybettim, herkesin sık sık söylediği o cümleyi anladım; ne kadar olgun olursan, o kadar yorgun olursun. Akşam rüzgarı insanı uyandırır, her şeyi kalbimde saklayayım! Bir zamanlar o basit ve mutlu olan halime asla geri dönmeyeceğimi biliyorum. Bir duş aldım, üstümü değiştirdim, dışarı çıktım ama nereye gideceğimi bilmiyorum, kimi bulacağımı da bilmiyorum, amaçsızca yürüyüş yapıyorum, herhalde bu yetişkinlerin en derin yalnızlığı! Eski dostlarım benim son durumumu bilmiyor, yeni insanlar geçmişimi bilmiyor. Son durum eski dostlara anlatılmamalı, geçmiş yeni insanlara konuşulmamalı. Ne kadar çok insan tanırsan tanı, artık benim gibi birini bulamazsın. Ah! Yalnızlık!