Konfüçyüsçülük eleştiriyi kabul edecek bir yapıya sahip değildir, bu yüzden gerçeğe uzak kalır. Mantığı yoktur, bu nedenle felsefeyle ilgili değildir. Somut verileri yoktur, bu yüzden bilimle de bağlantısı yoktur. Güçten öteye geçme cesareti yoktur, bu nedenle adaletle de ilgisi yoktur. Ancak Konfüçyüsçüler yalnız kalmaya razı değildirler, dünyaya dalmayı seçerler ve sonuçta kendilerini ahlaki bir iki yüzlü gibi süslemekten başka bir şey yapamazlar, güçlerin ayakları altında bir hizmetkar olurlar. İki üç bin yıl boyunca, tek yaptıkları ya yemek yemek ya da diz çökmek olmuştur. Konfüçyüsçülüğün en yüksek ideali şudur: Zor durumda kendi iyiliğini düşünmek, başarılı olduğunda ise tüm dünyayı düşünmek. Ancak tarih açısından, çoğu Konfüçyüsçü inananının gerçek hayatta durumu şudur: Zor durumda kuyruğunu sıkıştırarak acınacak hale gelmek, başarılı olduğunda ise kötü işler yapmak!