Sevilme arzusu bir zayıflıktır, en kısa sürede vazgeçmek en iyisidir. Psikolojik bir perspektiften bakıldığında, bu durum bireyin öz değerinin kırılganlığını ve dışa dönüklüğünü ifşa eder: kendini tanımlama yetkisini başkalarının eline teslim etmek. İnsanların tüm sıkıntıları, insan ilişkilerinden kaynaklanır. "Sevilmek" davranışın itici gücü haline geldiğinde, "toplumsal ilgi" dengesiz bir duruma düşer - onay almak için gerçek ihtiyaçlarımızı bastırırız ve içsel benliğimizle bağlantımızı yavaş yavaş kaybederiz. Aşırı sevilme isteği, esasen başkalarının onayıyla öz algı eksikliğimizi doldurmaktır. Bu arzu genellikle iki psikolojik çıkmaza evrilir: birincisi "sosyal kaygı döngüsü" - olumsuz değerlendirmelerden korkarak aşırı öz denetim yapma, bu da doğal bir şekilde ortaya çıkan sıcaklığı zayıflatır; ikincisi ise "hoşnut etme kişiliği"nin oluşumu, başkalarını sürekli olarak memnun ederek güvenlik sağlamaya çalışmaktır, ancak bu gerçek duyguları çöl ortasında bir fısıltı haline getirir. Daha derin bir bakış açısıyla, bu erken bağlanma ilişkilerinde oluşan "koşullu değer duygusu"ndan kaynaklanır. Çocuklar "sadece iyi performans gösterirlerse sevilirler" sonucuna vardıklarında, dışsal onayı öz değerlendirmelerinin bir ölçeği haline getirirler. Gerçek psikolojik olgunluk, "koşulsuz öz kabul" oluşturmaktır. Rogers'ın "bir insan olmak" sürecine yönelik önerdiği gibi: kendimizin hem aydınlık hem de karanlık yanlarını kucaklayabildiğimizde, varlığımızı doğrulamak için dış dünyanın alkışlarına bağımlı olmayız.