Cüzdanı aç, dApp’e bağlan, birkaç tuşa bas, bir tweet’i paylaş—işte bu kadar. Web3 dünyasında gördüğün görevlerin %99’u tam olarak böyle.

Yapıldı mı? Çık git. Yarın bu projenin adı neydi? Hatırlamıyorsun bile. Sonuçta airdrop gelsin yeter.

Bu tarz bir sistem balık avlamaya benziyor: Yemi atıyorsun, balık bir kere ısırıyor ve yoluna devam ediyor. Proje ekibi verileri istiyor, sen ödülü istiyorsun, herkes ihtiyacını alıyor, kimse kimseye borçlu değil.

Ama YGG’nin görev sistemi baştan aşağı farklı tasarlanmış.

İlk bakışta pek bir farkı yok gibi: Cüzdanı bağla, adımları takip et, oyuna gir bir tur oyna. Ama gerçekten adım adım gidersen, bir şeylerin fazla farklı olduğunu anlıyorsun—bu sana “görev yap” demiyor, resmen “oyuna gir, deneyimle” diyor.

Sana “yüksek ödül”, “süreli fırsat” gibi vaatlerle saldırmıyor. Tam tersine, görevler seni oyunun tüm mekaniklerini deneyimlemeye zorluyor: Bu blockchain oyunu nasıl oynanıyor? Varlıklar nasıl el değiştiriyor? Topluluk ne konuşuyor? Gerçekten anlamadan devam edemiyorsun.

Başka bir deyişle, tamamladığın şey bir yoklama görevi değil, derin bir oyun deneyimi.

Daha da ilginci sonrası. Görevi bitirdin, artık çıkabilirsin sanıyorsun. Ama bir bakmışsın SubDAO topluluk daveti, sonraki etkinliklerin bildirimi, daha derin görevlerin kilidinin açıldığına dair mesajlar gelmiş. O zaman anlıyorsun: Az önce yaptıkların bitiş değil, giriş noktasıymış.

Sen kendini airdrop almaya geldin sanıyordun, aslında bir ekosisteme çekilmişsin. Cüzdan adresin bağlandı, oyun hesabın aktive edildi, topluluk kimliğin oluşturuldu—ayrılmak mı istiyorsun? Tabi ki, ama zaten artık içindesin.

O yüzden diğer projeler anlık promosyon yaparken, YGG kullanıcıyı tutmaya odaklanıyor. İlkinde trafik toplanıyor, ikincisinde oyuncu yetiştiriliyor. Fark burada.