Kapıyı açtım ve bir orta yaşlı yabancı adamın kapıda durduğunu gördüm. Üzerinde şık bir takım elbise vardı ve oldukça gösterişli görünüyordu.

"Siz ... misiniz?" şüpheyle sordum.
"Ben Zhao Tiancheng'im," dedi gülümseyerek, "sana 15 milyon dolar transfer yapan kişi."
Şaşkınlıkla ağzımı açtım ve ne söyleyeceğimi bilemedim. Zhao Tiancheng durumu fark edince, açıklayıcı bir şekilde şöyle dedi: "Bay Zhou, şu anda çok şaşkınsınız biliyorum. Aslında ben, babanızın eski bir arkadaşıyım."
Ben Zhao Tiancheng'i içeri davet ettim ve ona bir bardak su döktüm. Yavaşça şöyle dedi: 'Senin baban benim hayatımı kurtardı, gençken bana büyük bir iyilik yapmıştı. O zaman hiçbir şeyim yoktu, sadece bir borç senediyle minnetimi gösterebildim. Bu yıllar boyunca bir fırsat bulup karşılığını vermek istedim, ama senin baban erken vefat etti, bir fırsat bulamadım.'
Duyduğumda şaşkına döndüm, bu şekilde olacağını hiç düşünmemiştim. Zhao Tiancheng devam etti: "Geçenlerde şirketinizin zorluklarla karşılaştığını rastlantısal olarak öğrendim ve babanızın iyiliğini geri ödeme zamanının geldiğini düşündüm. 15 milyon, babanıza olan borcumu ödemek olarak kabul edin ve umarım zor zamanlarınızı atlatabilmenize yardımcı olurum."
Ben duygulandım ve konuşamadım, gözyaşları farkında olmadan aktı. Zhao Tiancheng omzuma dokundu ve dedi ki: "Baban iyi bir adamdı, sana da güvendiğime inanıyorum. Şirketini iyi yönet, babanın beklentilerini boşa çıkarma."
Zhao Tiancheng'i uğurladıktan sonra, koltukta oturup kafam karıştı. Sevinç, minnettarlık, suçluluk gibi birçok duygu bir araya geldi. Xiaomei'yi hatırladım ve içimde aniden bir utanma hissi belirdi. Bu parayı önceden bilseydik, boşanmak zorunda kalmaz mıydık?
Cesaretimi topladım ve Meimei'nin telefonunu çevirdim. Telefonun diğer ucunda uzun bir sessizlik oldu, en sonunda Meimei'nin boğuk sesi duyuldu: "Mingyuan, aslında... aslında senin telefonunu bekliyordum."
Derin bir nefes alıp şöyle dedim: "Xiao Mei, sana söylemek istediğim harika bir haber var. Biz...bizim yeniden başlama şansımız var."
Telefonun diğer ucunda tekrar sessizlik oldu, sonra Meimei'nin nazikçe dediğini duydum: "Tamam, buluşup konuşalım."
Telefonu kapattıktan sonra pencerenin önünde durdum ve dışarıdaki şehri izledim. Güneşli bir gün, ağaç yaprakları hafif rüzgarla nazikçe sallanıyor. Hayatın bir roller coaster gibi olduğunu biliyorum, inişleri ve çıkışları vardır. Ama umudu bırakmadıkça, her zaman bir umut ışığı olacaktır.
Gülümseyerek, Mei ile yeniden buluşma anını dört gözle bekliyorum. Sonuç ne olursa olsun, en azından birbirimize ve bu ilişkiye yeni bir başlangıç şansı verdik. Belki de bu hayatın bana verdiği bir başka sürprizdir.